بنکر

در تمام قراردادها یک ماده مشترک وجود دارد؛ این‌که قرارداد شامل چند ماده و تبصره بوده و در چند نسخه تنظیم ‌شده و در اختیار چه کسانی قرار می‌گیرد. همه ما این تجربه را داشته‌ایم که وقتی برای باز کردن سپرده‌‌گذاری یا گرفتن تسهیلات یا هر خدمات بانکی دیگری پشت باجه نشسته‌ایم، کارمند بانک کلی فرم جلوی ما بگذارد تا آنها را امضا کنیم. این برگه‌ها همان قراردادهایی هستند که بین بانک و مشتری‌ تنظیم می‌شوند و در واقع خدماتی که از بانک می‌گیریم، طبق تبصره‌ها و ماده‌های داخل همین قراردادهایی است که امضا کرده‌ایم. اما هیچ کدام از بانک‌ها یک نسخه از قرارداد را تحویل مشتری نمی‌دهند. پس وقتی نسخه‌ای از آن تحویل مشتری داده نمی‌شود، در حقیقت او نمی‌داند کجای این قرارداد به نفعش است و کدام بندها می‌تواند به ضررش باشد. چرا قرارداد تک‌نسخه‌ای امضا می‌کنیم؟ فرض کنید برای گرفتن یک وام به بانک رفته‌اید و کلی فرم و کاغذ با نوشته‌های ریز جلوی روی‌تان گذاشته‌اند. خب خواندن این همه صفحه و بند و تبصره خیلی زمانبر است و برای همین همه مشتری‌ها از این‌جا تبدیل به ماشین امضازنی می‌شوند و تند و تند هر برگه‌ای را که مسئول بانک جلویشان بگذارد، امضا می‌کنند. واقعیت هم این است که خواندن دقیق این فرم‌ها معطلی زیادی برای باقی مراجعان به بانک خواهد داشت و اگر هر کدام از مشتری‌ها بخواهند وسواس زیادی برای مطالعه فرم‌ها نشان بدهند، روال عادی کار بهم می‌ریزد. اما یک نکته مهم وجود دارد که خیلی از مشتری‌ها به آن توجه نمی‌کنند. تمام فرم‌هایی که امضا می‌کنند، نوعی قرارداد هستند. بانک هم موظف است براساس بندها و تبصره‌های داخل قرارداد عمل کند، اما وقتی مشتری اطلاعی از جزئیات قرارداد و حقوق خودش ندارد، چطور می‌خواهد روی انجام شدن, ...ادامه مطلب